به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان» به نقل از اتووود، ایده این ساختمان از الگوی طرح اولیه برای انجمن کارگران زوف استخراج شده است. این خانه شامل دو فرم استوانه ای شکل متصل به هم است که دارای سه طبقه با فضای کافی برای زنگی، نقاشی و فضاهای استودیوی معماری می ­باشد.

در طول زمان ساخت و ساز، میزان مشخصی مواد و مصالح از سوی دولت تامین می شد. بدین ترتیب، ملنیکوف نوع شناسی کارآیی را برای ساخت و ساز با منابع محدود ایجاد کرد. این در حالی بود که به طور همزمان به او فرصتی برای انجام دیدگاه خلاقانه خود می داد. دلیل استفاده از فرم استوانه ای شکل، اعتقاد او به این بود که با این فرم می تواند در استفاده از مواد و مصالح صرفه جویی کند. استوانه اول ارتفاع کمتری نسبت به استوانه عقب که در خیابان واقع شده دارد و دارای یک دیوار شیشه­ای است که ورودی اصلی در آن تعبیه شده است. در قسمت عقب ساختمان، بخش نمادین خانه با پنجره های شش ضلعی نمای ساختمان را پر از سوراخ می کند. دیوارهای بیرونی با استفاده از گچ سفید و آجر محلی، با شبکه سازی لانه زنبوری، به روش پیشگام ولادیمیر شوخوف در سال 1896 که با فلز ساخته شده بود، شباهت دارند. این روش حداقل استفاده از مواد را با تضمین یک ساختار کارآمد و محکم و ایمن انجام خواهد داد. فرم پنجره ها مستقیما از ساختار لانه زنبور اقتنباس شده و با زاویه های مشخص توسط آجر استاندارد محلی اجرا شده است.

تقریبا 60 پنجره شش ضلعی با استفاده از 9 نوع فریم، زیبایی سیلندر عقب را ایجاد و نور را به داخل ساختمان هدایت می کنند. شیوه ساختار و سیستم لعاب استفاده شده نیز نیاز به اتصالات یا پایه های ساختاری را از بین می ­برد. میله ­هایی که در ساختار لانه زنبوری صیقل داده نشده بودند، با رس و ته مانده مواد پر شده و با اضافه کردن جرم به سیستم دیوار، به کاهش تنش های شدید ناشی از تغییرات دمای تابستان و زمستان کمک می کند. فضاهای داخلی اجازه می دهد قطر کامل دایره بدون وقفه اجرا شود، زیرا ­دیوارهای خارجی به عنوان اعضایی برای تحمل بار عمل می کنند. همچنین ملنیکوف از یک روش نوآورانه برای سیستم کفپوش چوبی ارتوتروپیک خودتنظیم بدون استفاده از هر پشتیبانی از طریق ستون داخلی، استفاده کرده است.

طرح های داخلی به طور کاربردی با اکثر فضاهای زندگی مانند آشپزخانه و حمام واقع در طبقه اصلی کار می کنند. یک مارپیچ رو به بالا، جنبش و تنوع فضایی از ارتفاع پایین، به فضای استودیویی در طبقه دوم و سپس به تراس پشت بام را به نمایش می­گذارد. یک راه­پله مارپیچی نیز به طبقه دوم راه دارد که اتاق خواب و نشیمن در آن واقع شده است. نکته جالب این است که، اتاق خواب های واقع در بخش عقب ساختمان کاملا از هم جدا نیستند.  در عوض، ملنیکوف فضایی را از طریق دیوارهای جزئی برای تعریف بخشی خاص در فضا مشخص می کند، در حالی که فرمی شبه باز که اجازه می دهد نور خورشید به داخل سرازیر شود را طراحی کرده است.

وی در طبقه سوم فضای استودیویی خود را در یک اتاق دوبلکس در استوانه عقب قرار داده است. از لحاظ بصری این فضای دوبلکس که با نفوذ نور از طریق پنجره های متعدد شش ضلعی آغشته شده، از دیگر فضاها متمایز شده است. این فضا به توانایی وی برای ایجاد فضاهای تجربی که بدون مواد و از نور و سایه استفاده می کنند، در طراحی کلی اعتبار می دهد.

متاسفانه کنستانتین، حق خود را برای حضور در حرفه معماری در سال 1937 در اولین کنگره معماران اتحاد جماهیر شوروی رد کرد. با این حال، محل اقامت خویش را با طرحی نمادین از آوانگارد روسیه و طرح اصلی خود و تکنیک­های ساخت و ساز نوآورانه باقی گذاشت.