به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان»،  انتخاب شایسته خانم دکتر کتایون تقی زاده را به فال نیک میگیرم و امیدوارم در سطح کلان کشور نیز به ظرفیت نیروی انسانی بانوان کشوراعتماد بیشتری صورت گیرد.

انتظارات از دانشکده معماری دانشگاه تهران چیست؟

قطعا اولین انتظار از دانشگاه تهران، برنامه های درسی و فارغ التحصیلان آن، "کیفیت" است. دارا بودن بهترین فضای آموزشی کشور، بهترین دانشجویان کشور و بهترین کادر آموزشی وظیفه ای سنگین را پیش پای مدیران آموزشی این مرکز آموزشی برای تربیت معمارانی در استاندارد بین المللی، قرار می دهد. در سال 2017 رتبه‌بندی QS (یکی از معتبرترین نظام‌های رتبه‌بندی بین‌المللی) دانشکده معماری دانشگاه تهران را در بین 200 دانشکده معماری برتر دنیا قرار داد. همچنین پیشتر در رده بندی صورت گرفته توسط دانشگاه تکنولوژی مالزی، دانشکده معماری دانشگاه تهران در حالی رتبه 8 را در میان دانشکده های معماری آسیا کسب کرد که دانشکده های معماری سئول و تلاویو در رتبه های 9 و 10 قرار داشتند.

اگر تنها سطح توقعات ما محدود شود به اینکه کلاس درسی تشکیل شود، استاد به نحو مطلوب درس را ارائه دهد و در پایان هم ارزیابی از استاد و دانشجو انجام گیرد؛ در حقیقت این تقلیل دانشگاه به یک آموزشکده است. از همه آموزشکده های خوب از یک آموزشکده زبان گرفته تا آموزشکده رانندگی رعایت این حداقل ها انتظار می رود.

پس چه چیزی دانشگاه را متفاوت می کند؟ عمیقا باور دارم که مجموعه اتفاقات علمی که خارج از کلاس و در محیط دانشگاه انجام می شود همچون ورک شاپ های داخلی و خارجی، سفرها و رفت و آمدهای علمی بین مراکز دانشگاهی داخلی و خارجی، برگزاری سمینارها، انتشار کتب و مقالات، عقد قراردادهای حرفه ای با صنعت، ثبت اختراعات و ... است که دانشگاه را دانشگاه می کند. دانشکده معماری دانشگاه تهران باید میدانی برای زورآزمایی علمی نحله های مختلف حرفه‌ای، فکری و طراحی در حوزه معماری باشد. دانشکده معماری باید جایی باشد که حرفه مندان آزادانه یافته های عملی و مشکلات اجرایی را به بحث گذاشته و امکان تعاطی افکار را فراهم آورد. از دانشکده معماری این دانشگاه  باید انتظار داشت پرچمدار ارتباطات ملی و بین المللی در عرصه معماری باشد.

اکنون بیش از 800 مرکز دانشگاهی در کشور به امر آموزش معماری اشتغال دارند. اینکه چرا این مسیر را آموزش عالی کشور طی کرده و چرا در طی سه دهه گذشته به نحوغیر قابل توجیحی شاهد گسترش کمی و بی حد و حصر رشته ها، مراکز دانشگاهی و فارغ التحصیلان بوده ایم خود نیازمند بحثی جداگانه ولی صریح و کالبد شکافانه است که باید زمانی دیگر به آن پرداخت. در یک نگاه کلی قریب به اتفاق همه این مراکز آموزشی خود را محدود به ارائه عمومی ترین برنامه های درسی کرده اند. این جزء وظایف و از طرفی توانایی های دانشگاه تهران و دیگر دانشگاه های برتر کشور است که رشته های کاملا تخصصی، میان رشته ای، پیچییده و مورد نیاز کشور را ایجاد کنند. باورش ساده نیست ولی در کشوری که مسکن همواره مسئله ای اصلی بشمار میرود، رشته مستقل "معماری مسکن" جایی ندارد. از طرف دیگر راه اندازی رشته های پیچیده تری همچون معماری نورپردازی، معماری روستا، معماری و علوم رفتاری و ... نیازمند بحث و بررسی بیشتری است. پس انتظار سوم این است که دانشکده معماری نقش و وظیفه خود در رفع نیازهای علمی کشور را به رسمیت شناخته و مسئولین آموزش عالی کشور الزامات برعهده گرفتن چنین نقشی را برای همه دانشگاه های برتر کشور فراهم آورند.

دانشگاه‌ها باید با حفظ استقلال، برنامه محوری و حرکت در مسیر اهداف معین شده را به دولت‌ها تذکر دهند، پس ضرورت دارد تا خود به نقشه‌راه معینی پایبند گردند و ما اگر به ارتقای فرهنگ بومی و ضرورت تعمیق اندیشه و هویت ایرانی-اسلامی اعتقاد داریم، لازم است تا تنها راه التزام به برنامه و قدم برداشتن در جهت آن اقدام کنیم و منطقی به نظر می رسد تا سند چشم‌انداز دانشگاه تهران که خروجی خرد جمعی اساتید و متخصصین آن است نقشه‌راه قرار بگیرد.

البته به تمام مشکلات روزمره ای که یک رئیس دانشکده با آن روبرو است، از رتق و فتق امور تا مقاومت‌های داخلی در برابر کوچکترین اصلاحات آگاهم، ولی تاریخ ما را کمتر با آرزوهایمان و بیشتر با اقداماتی که انجام داده یا نداده ایم، قضاوت خواهد کرد.