به گزارش پایگاه خبری «عصر ساختمان»، اگرچه موضوع و مصادیق تراکم بارها و به شکل های مختلف مورد بحث و بررسی قرار گرفته است، به نظر می رسد در آستانه تصویب و ابلاغ طرح جامع سوم تهران که می تواند مقطعی سرنوشت ساز باشد، نیاز به بازنگری در تعریف و نحوه به کارگیری این مفهوم در طرح ها و سیاستگذاری های شهرسازانه وجود دارد؛ زیرا اگر این بار نیز با دیدگاه های قبلی و بدون درکی صحیح و قانونمند شده از تاثیر تراکم ساختمانی (به عنوان یکی از مهمترین ابزارهای شهرسازی)، بر بعد کالبدی مسکن و مالا کیفیت محیطی و تعاملات اجتماعی، به این موضوع پرداخته شود، مشکلات ناشی از آن همچنان و احتمالا بیش از قبل، گریبانگیر شهرها خواهد بود. به همین دلیل است که باید نگاهی به راه آمده تا این مقطع و برهه حساس داشت. مهمترین دستاورد قرن حاضر در توسعه شهری، توجه به حقوق شهروندی و زوایای کیفی در این باره است. تسلط نگرش کمی به توسعه، طی دوران متمادی در سطوح متفاوت برنامه ریزی و مدیریت شهری از یک سو و فقدان دستور کار قانونی و رسمی در امر توسعه شهری از سوی دیگر، از جمله مهمترین عوامل عقب ماندگی کلانشهر تهران و فاصله روزافزون آن از شاخص های جهانی توسعه شهری است.