به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان» به نقل از رویدادهای معماری، در سال 1966 جمعیتش به 3 میلیون نفر رسید و در سال 1986 یعنی در خلال جنگ ایران و عراق و با اضافه شدن آوارگان جنگ جمعیتش به 6 میلیون نفر رسید. در سال 2009 جمعیت ناحیه متروپلیتن تهران به 10 میلیون نفر رسید. این جمعیت از مجموع جمعیت 5 کلان‌شهر دیگر ایران بیشتر است. این رشد انفجاری اثرات محیط زیستی و بهداشتی داشته است که شامل آلودگی آب‌وهوا و همچنین از دست رفتن مقدار قابل‌توجهی زمین قابل‌کشت می‌شود.

سنجنده ماهواره لندست 5 ناسا، این تصاویر را که به روش  false-color پردازش شده‌اند از تهران برداشته است. عکس اول مربوط به 2 اوت 1985 و عکس دوم مربوط به جولای 2009 است. در هر دو تصویر مناطق با پوشش گیاهی به رنگ سبز روشن، مناطق شهری در طیفی از رنگ خاکستری تا سیاه و نواحی خالی و خشک به رنگ قهوه‌ای نمایش داده‌شده‌اند. درحالی‌که در عکس اول حواشی تصویر را نواحی غیرشهری پوشانده است در عکس دوم تقریباً تمام چارچوب عکس را نواحی شهری شده پرکرده است. جاده‌های متقاطع اصلی شهر در 1985 همچنان در 2009 دیده می‌شوند اما جاده‌های بسیار دیگری هم اضافه‌شده‌اند به‌خصوص در شمال شهر.

تهران بر روی یک صفحه‌ی تدریجاً لغزان قرارگرفته است که شمال آن به کوه‌های البرز و جنوب آن به کویر نمک متصل است. این شهر از هزاران سال پیش جمعیت پذیر بوده است. تهران در ابتدا روستایی بود در حاشیه شهر باستانی ری که در تقاطع مسیر شرقی- غربی جاده ابریشم و مسیر شمال-جنوبی مسیر دریای کاسپین و خلیج‌فارس قرارگرفته بود.

در طول تاریخ طولانی این شهر، نسل‌های مختلف برنامه‌ریزان شهری سعی کرده‌اند که رشد تهران را مدیریت کنند. در قرن 16 میلادی حکومت وقت یک بازار و یک دیوار دور شهر ساخت که در قرن 19 این محدوده گسترده‌تر شد و حصار جدیدی برای شهر ساخته شد. در دهه 1930، نسل جدید برنامه‌ریزان شهری، بر خرابه‌های حصار قدیمی شهر بولوارهای جدید ساختند.

تهران در سال 1985

تهران در سال 2009